برای خدا مهربان باشیم و زندگی کنیم !‏

واقعیت وجود ی انسان ؛ چیزی فراتر از تصورات و ذهن ما است. آنگاه که خداوند انسان را خلق کرد، به فکر تنهایی خود نبود، بلکه وی را برای هدف بسیار والایی خلق کرد.

این آدمی است ؛که با کم شمردن خود ، علاوه بر اینکه خود را در غم و غصه فرو می برد ، بلکه حتی به خداوندی که انسان را آفرید و او را بالاترین مخلوق خود نامگذاری کرد بی احترامی می کند. فقط کافیه  است به صدای درون ما ن گوش کنیم؛

حتما در کودکی پروانه ای را دنبال کردیم . روزی دختر بچه ای نیز پروانه ای را  لابه لای بوته خاری گرفتار دید. او با دقت زیاد پروانه را رها کرد و پروانه پرواز کرد ، اما بازگشت و بر روی شانه اش نشست! و بعد پر زد و رفت.دخترک شاد شد و لبخند زد .

دخترک بزرگ شد و بعد به پیری رسید . اما همیشه شاد بود و مهربان و  در سرزمین اش  کسی شادتر از او وجود نداشت. همسایه ها می ترسیدند که  او بمیرد و با مرگش رازشگفت انگیز شادی و مهربانی اش  نیز با او دفن شود.

دخترک دیروز و پیرزن دوست داشتنی و مهربان امروز ،به هنگام مرگ فقط لبخند زد و گفت؛

 زندگی چون بال پروانه ها زیبا  است ! اصلاً مهم نیست آدم ها که باشند و چقدر سعادتمند، مهم نیست که چه کسی هستی، کجا هستی، ثروت داری، از نظر دیگران زمانی  مهمی، که  بدانی با دیگران و  اطرافیانت چگونه باشی  ، اگرچه آنها  فقیر و یا غنی، باشند . فقط یک چیز مهم است ؛ دیگران هر که باشند به تو نیاز دارند.

اگر نمی توانی برایشان کاری بکنی ، می توانی مهربان باشی و به آنها لبخند بزنی !

 فقط با  این گونه ایمان داشتن  است که خداوند مهربان را در کنار خود داریم و  او  ما رابرای هدفی معین و بزرگ آفریده است . شادی و مهربانی ما فقط  قدر نعمت بزرگ الهی و زندگی را دانستن است .  این تنها راه رسیدن به آن هدف بزرگ است.